Er was eens een man die gevochten had als soldaat van de koning. Maar de oorlog was voorbij en nu was de man op weg naar huis. Het was een lange reis. De man was arm: hij had geen paard en had maar weinig te eten. De paar spullen die hij had, droeg hij in een zak op zijn rug.  Zo liep hij van dorp naar dorp, van stad naar stad.

Op een dag kwam hij bij een dorpje. De zon ging al onder en hij besloot er te blijven en op zoek te gaan naar een slaapplaats en iets te eten. Maar de mensen in het dorp waren niet erg aardig tegen hem. Ze hadden zelf niet veel te eten en hadden geen zin om iets aan de onbekende man te geven. En een bed hadden ze ook niet voor hem over, want ze waren bang dat hij misschien wel een dief was, in plaats van een soldaat.

Op het plein, middenin het dorp, zette de man zijn zak met spullen neer.  De mensen in de buurt deden net of ze het niet zagen, maar stiekem hielden ze hem toch in de gaten. De man maakte zijn rugzak open en haalde een oude pan tevoorschijn.  "Als niemand mij iets wil geven," zei hij, "dan eet ik wel stenensoep."  Hij zei het zo hard, dat de mensen in de buurt het nét konden horen. "Stenensoep?" fluisterden de mensen tegen elkaar, "Wat is dat nou voor een onzin? Van stenen kun je toch geen soep koken?!"

De man vulde zijn pan met water en zette hem op een vuurtje. Uit een stoffen zakje haalde hij een paar mooie gladde stenen en die liet hij "plons" in het hete water vallen. Hij ging op zijn gemak naast het vuurtje zitten en roerde af en toe met een houten lepel in de pan.
De mensen in het dorp keken hun ogen uit: maakte die vreemdeling écht soep met stenen? Dat kon toch nooit lekker zijn!  Ze werden steeds nieuwsgieriger en kwamen steeds dichterbij. Het kon ze niet eens meer schelen dat de man hen zag gluren.

Ze zagen hoe de man proefde van de stenensoep. "Hmmm, bijna goed," knikte hij, "een beetje peterselie erin zou lekker zijn." De mensen op het plein konden hem horen mompelen en een van de vrouwen liep direct naar huis om een bosje peterselie te halen voor in de soep.
Weer proefde de man: "Ja, stukken beter! Maar met wat prei zou de smaak nog beter zijn." Nu rende een van de anderen naar huis en kwam terug met prei voor in de soep. En zo ging het steeds opnieuw: de man proefde de soep en de mensen brachten hem iedere keer wat er ontbrak. "Een paar aardappelen om het wat steviger te maken." "Een bosje wortelen voor de kleur." "Een stuk spek voor het zout." De soep werd voller en voller en de heerlijke geur verspreidde zich over het plein. Alle mensen uit het dorp waren ondertussen komen kijken.

"Zo, nu nog een scheutje room, dan smaakt deze soep net zo voortreffelijk als de soep die ik aan het hof van de koning heb gehad," zei de man toen de soep klaar was. "Hoor je dat," fluisterden de mensen tegen elkaar, "hij is zelfs bij de koning op bezoek geweest!" Ineens waren ze helemaal niet bang meer voor de man. En toen hij vroeg of ze misschien een hapje mee wilden eten van zijn soep - want het was toch te veel voor hem alleen - riepen ze allemaal "Ja!".

Midden op het plein dekten ze een lange tafel. Alle mensen uit het dorp pasten erbij en er was genoeg soep voor iedereen. En geloof maar, zulke lekkere soep hadden ze nog nooit gegeten!  Toen het op was bleven de mensen gewoon zitten, omdat het er zo gezellig was. Een paar muzikanten haalden hun instrument van huis en begonnen te spelen. Er werd gedanst en gelachen. Het werd een heel feest daar op het plein.

En toen het laat, héél laat, tijd was om naar bed te gaan, mocht de man logeren bij de rijkste man van het dorp. De volgende ochtend nam hij afscheid, want hij wou verder, op weg naar huis. De dorpelingen vonden het jammer dat hij zo snel weer moest gaan. Maar ze zouden zijn bezoek nooit vergeten én ze wisten bovendien hoe je de lekkerste soep van de hele wereld maakt.

© Babboes 2012

Van dit volksverhaal zijn veel verschillende varianten bekend in heel Europa. In sommige gaat het over één of meerdere soldaten, in andere over een zwerver. Ook de inhoud van de soep varieert (stenen, spijkers, een bijl).  In de streek Almeirim in Portugal is er zelfs een lokale specialiteit te krijgen in de restaurants, gebaseerd op de "stenensoep" uit het verhaal.

Bovenstaande versie is een eigen bewerking van Melanie Plag (Babboes).

Flanelbord

Dit verhaal is ook leuk om te vertellen met een flanelbord. Hieronder vind je patronen voor de figuren (die je ook op de foto bij het verhaal kunt zien). Klik op de tekening om te downloaden.