Vrij vertaling van: "The three butterflies" door Paro Anand (India)

Er waren eens drie broers: Neeli, Peeli en Lali. Het waren vlinders, de mooiste vlinders van het land, en ze waren elkaars beste vrienden. Alles wat ze wisten, hadden ze van hun moeder geleerd. Ze had hen zo veel verteld, "Maar," zei ze, "het allerbelangrijkste is dat je elkaar altijd steunt, vergeet dat nooit.

Samen ben je sterker dan de zon, wind en regen bij elkaar, ook al vlieg je met tere, ragfijne vleugeltjes. In je eentje ben je slechts een zwakke, kwetsbare vlinder. Dus laat elkaar nooit in de steek."

Toen ze ouder werden besloten Neelie, Peeli en Lali om de wereld in te trekken. Ze vertrokken van huis en deden vele ontdekkingen, het een nog mooier dan het andere. Uitgelaten en lachend fladderden ze rond, alsof de dag eeuwig duren zou.

Toen zag een gemene, donkere wolk de drie vlinders en was een beetje jaloers op het plezier dat ze met elkaar hadden. "Ha," gniffelde hij, "we zullen nog wel eens zien hoeveel ze voor elkaar over hebben. Ik zal ze eens op de proef stellen."

De wolk liet het regenen. Neeli's vleugels werden nat, Peeli's vleugels werden nat en Lali's vleugels werden nat. Het duurde niet lang voordat ze nauwelijks nog konden vliegen met de natte, zware, vleugels. "We moeten een plek vinden om te schuilen, voordat onze vleugels stuk gaan!" jammerden ze.

Ze kwamen bij een boom met schitterende, grote rode bloemen.  "Oh alsjeblieft, laat ons schuilen in je bloemen, totdat de bui over is" zeiden de drie vlinders. "Ik kan alleen Lali, de rode vlinder toelaten," zei de boom, "want mijn bloemen zijn net zo rood. Maar de andere twee komen er niet in." "Als je mijn broers er niet bij laat, wil ik hier ook niet schuilen," zei Lali boos. Peeli en Neeli probeerden hem ervan te overtuigen dat hij wel mocht blijven, maar Lali gaf niet toe.

Toen kwamen ze bij een boom met prachtige, blauw-paarse bloemen. Het begon nu nog harder te regenen, want de donkere wolk was kwaad dat zijn gemene plannetje niet was gelukt. "Mooie boom, " smeekten de drie vlinders, "laat ons alsjeblieft schuilen totdat de regen voorbij is..." "Ik kan Neeli beschermen met mijn blauwe bloemen," zei de boom, "maar ik kan de andere twee er niet bij nemen.""Dan wil ik hier ook niet schuilen," zei Neeli, "ik laat mijn broers niet in de steek."

De wolk was nu woedend en doorweekte de drie met zijn regen. Ze kwamen bij een boom met trossen gele bloemen, waar de regen uit drupte. En weer gebeurde hetzelfde. "Als je mijn broers niet helpt, " zei Peeli, "dan hoef je mij ook niet te helpen." En de drie vlinders vlogen verder.

De wolk verbleekte toen hij zag hoe sterk de broers waren. Hij schaamde zich dat hij niet had willen geloven dat ze genoeg van elkaar hielden om altijd voor elkaar klaar te staan. Het duurde niet lang, voor de zon door het bleke wolkje scheen en Neeli, Peeli en Lali vlogen vrolijk verder om de wijde wereld te ontdekken.

© 2010 - Babboes (vertaling)